...babalik ka din...

pasado alas-singko na ng lumisan ako mula sa opisina... "uwi na kayo sir?", bati sa akin ng gwardya sa halos araw-araw naming pagkikita...tumango lang ako kasabay ng pag-angat ng kilay...walang imik, tahimik na tinungo ko ang pintuan ng gusali...sinipat ko ang langit...makulimlim...nagbabadya na naman ang ulan... buntong hininga.

sa jeep. nakatitig na naman sa kawalan hanggang sa bulabugin ang aking pagtunganga ng malakas na pag-buhos ng ulan...katabi ang estribo, seryoso kong minamatyagan ang mga nagmamadaling mga tao sa lansangan...halos lahat hindi magkandaugaga sa pagpapaliit ng katawan para hindi lang mabasa ng ulan...may taong nagsusumiksik sa maliit nyang payong...ang isa ay animo'y masamang tao dahil sa balot na balot ang buong katawan... may mga estudyante din na nagsisiksikan sa silong ng tindahan...akyat-baba na din ang tao sa jeep...ang iba'y may mga dalang payong na tila ba na naaliw sa twing iwinawasiwas nila ito sa mukha ko...gusto kong sumigaw na "Oy...tao po ako, hindi po ako gabi na waterproof..." ...ngumingiti na lang ako sa twing humihingi sila ng paumanhin...good sign yun na nakikita pa pala nila ako, hindi tulad ko na minsan iniisip ko na espiritu na lang ako...na nararamdaman lang at imposible ng makita ng mata...

...ang tao nga naman... kung saan-saan nagpupunta...sa opisina, paaralan, pasyalan...ang iba pa nga ay kung saan-saang lupalop ng mundo tumutungo... kasabay nito marami din silang hirap at unos na pagdaraanan...sumisilong, nakakasakit ng kapwa, humihingi ng tawad, natututo...ngumingiti... sumasaya...pero sa lahat ng ito, isa lang ang hanap ng tao ---ang tahanan... hindi magiging kumpleto ang mga karanasan sa buhay kung walang tahanang babalikan...ito ang tao laging hinahangad ang muling makabalik sa kanilang tahanan at umasa sa muling pagtila ng ulan...