...isang sulyap sa kahapon, kasalukuyan at hinaharap...

[Paalaala: ang sulating ito ay bahagi lamang ng imahinasyon ng may-akda, anumang bahagi na may pakakatulad sa iba pang kwento at tunay na buhay ay hindi sinasadya, Maligayang Pagbabasa!]

***

Sa Kalendaryo. May 31, 2041.

Oo tama, ito ang katapusan na araw sa buwan ng Mayo ng taong dalawang libo apatnapu't isa, ito na aking ika-limampu't siyam na kaarawan. Isang taon na lamang at hahantong na din ako sa aking ika-animnapung kaarawan. Totoo, halos hindi na din kita madinig, humihina na ang aking tenga. Halos hindi na din kita makita, nanlalabo na ang aking mga mata. Mahina na ang aking katawan at bumabagal na din ang gana ng isipan. Natatakot ako. Natatakot ako na sa pagpikit ng mga mata kong ito ay hindi ko na muling maalala ang mga sandaling naging bahagi ka ng mahirap at simple kong mundo. Natatakot ako.

"Pa, gising! si Ace po ito...", isang uyog ang gumising sa aking sandaling pagkakaidlip.

"Alas, ikaw pala yan, kailan ka pa dumating?", tanong ko.

"Eh, kararating ko lang din po. Medyo na-delay po ang flight naming mag-anak kaya ngayon lang din kami nakarating dito", sunod-sunod nyang tugon habang papalapit sa matandang babaeng nasa duyan.

"Alas,wag mo munang gisingin ang mama mo. Napagod kasi yan sa pagluluto kanina. Gustung-gusto pa din nya kasing sya ang magluluto para sa mga apo nya kahit na alam nyang madali na syang mapagod. Hayss, ang mama mo talaga", tugon kong may kasamang isang malalim na buntong hininga.

Siya si Ace, Alas kung tawagin sya namin ng aking may-bahay--si Grace. Siya ang aming panganay na anak. At ang sumunod sa kanya ay si Graciella. Dalawa lamang ang naging anak namin at ang mga pangalan nila ay aking sinunod sa pangalan ni Grace, ang aking Grasya. Totoo, mahal na mahal ko ang aking Grasya kung kaya lahat ng magagandang bagay na naging kabahagi ng buhay ko ay iniaalay ko sa kanya.

Taong 2003 ng magkakilala kaming dalawa, isang simpleng pagsusuyuan na humantong din naman sa seryoso at maalab na pagmamahalan. Pero bago pa man kami magkasama ng mahaba-habang panahon maraming hirap, luha at kalungkutan ang aming tiniis. Sa katunayan, makalipas ang isang taon ng suyuan at pagkakapalagayan ng loob, nagdesisyon si Grace na iwan nya ang sariling bayan at ako. Malungkot na ang mga sumunod na tagpo noon, pero puno pa din ng pag-asa ang bawat isa. Hindi na din ako tumutol sa desisyon nya bagkus taos puso kong sinuportahan ang kanyang kagustuhan. At alam kong iyon din ang tama, tama para sa pamilya nya at tama para sa pangarap naming pamilya. Alam kong ang kanyang paglisan ay hindi wakas ng aming pagmamahalan, naniwala ako na daan yun upang tuparin ang mga pangarap nya... ang pangarap namin dalawa.

Sa paliparan.

Halo-halong luha ang nandoon. Luha ng kalungkutan at pag-asa para mga pamilyang naiiwan. At luha ng galak at pananabik para sa kapamilyang muling nagbalik. Mga luha ng pagmamahal para sa bawat isa.

Gusto ko din umiyak ng mga sandaling iyon at pigilan sya sa kanyang pag-alis. Ngunit hindi, kailangan nyang gawin iyon. Kailangan. Niyakap ko sya ng buong higpit at pinaalalahanan ng mga salitang hindi ko din alam kung matatandaan pa nya. Pigil ang aking luha. Ayaw kong makita nya iyon. At sa kanyang pagtalikod, isang paalala nya ang saglit na nagpangiti sa malungkot kong mukha.

"Wag kang mambabae ha? Subukan mo lang bobodjakin kita!", maluha-luha at napapangiti nyang sabi.

Saglit lang din at pumasok na sya sa loob ng paliparan. At nawala na sya sa akin paningin.

Sa paglisan ng aking Grasya, naging matamlay ang mga sumunod na araw. Ngunit hindi, kailangan kong maging matatag dahil si Grasya ay dalawang ulit na mas mahirap ang pinagdadaanan nya kumpara sa akin. Kung nalulungkot ako dito paano pa kya sya na mag-isa lamang sa lugar na hindi sya pamilyar. Kailangan kong maging matatag, kailangang magtiwala sa isa't isa.

2006. Mahigit tatlong taon na din ng umalis si Grace. Tanging tawagan lang sa telepono at computer ang naging kamunikasyon. Araw-araw walang patid. Yun lang din kasi ang meron kami at hindi na namin yun ipagkakait pa sa isa't isa.

2007, 2008, 2009, 2010. Mabilis na nagpalit ang pahina ng kalendaryo ngunit naging ganun pa din ang sistema--LDR. Telepono at computer, araw-araw. Mahirap, malungkot pero kailangan para sa mga pangarap. Nagkakatampuhan minsan, ngunit kailangan mag-kaayos. Kailangan laging nag-aalab ang pag-iibigang milya-milya ang pagitan, pag-iibigang libong karagatan ang hadlang. Hindi dapat sumuko. Kailangan.

Mayo ng taong dalawang libo't labing isa, dumating na din ang pinakahihintay namin. Sa paliparan. Hindi na malungkot na mukha at luha ng kalungkutan ang aking tangan bagkus puno ang aking puso ng galak at pananabik. Umuwi na ang aking Grasya.

At sa pagbalik ni Grace, nabigyan din katuparan ang pag-iisang dibdib na ilang taon ding nabinbin dahil sa pag-aalala para sa kinabukasan. Sa pagkakataon ito hindi na namin iniisip ang bukas. Ang mahalaga kapiling namin ang bawat isa. At ang pag-iibigang iyon ay nagbunga ng dalawang makukulit at mapagmahal na supling si Ace at Graciella.

Katulad ng ibang pamilya, hindi din naging madali ang buhay namin. Ngunit nanatili kaming matatag at puno ng pagmamahalan. Sa aming mga pagtitiis at hirap na pinagdaanan, walang problema na hindi maaaring malampasan sa tulong ng tiwala sa isa't isa, pagmamahal at sa tulong ng Dakilang Lumikha.  Maayos namin pinalaki ang aming mga anak na sa ngayon ay may sarili na ding mga pamilya.

"Pa, mano po!", isang babae ang umabot ng aking kamay. Si Graciella habang karay-karay ang kanyang munting anghel.

"Ang laki na pala ng apo ko ah! Akin na nga muna na yan at na-miss namin ng mama mo yan ng sobra", nakangiti kong tugon.

"Nasaan na nga pala ang bolero mong asawa?", tanong ko kay Graciella.

"Andun po sa loob, dala yung suhol nya na naman sa inyo...ahahaha", nakabungisngis nyang tugon.

"Hays, yan talagang asawa mo oh, tuloy pa din ang pagpapalakas nya sa amin, eh pasado na nga sya, at ito na nga ang trophy na oh..", nakangiti kong sabi habang inuugoy ang munting anghel.

"Ay, pumasok na kayo dun Graciella, susunod na kami ng mama mo, gigisingin ko lang siya saglit, susunod na kami.", muli kong tugon habang binabalik sa kanyang bisig ang munting anghel.

Lumapit ako sa duyan, na kanina ko pa sinisipat. Doon, muli kong pinagmasdan ang bahagyang kulubot na mukha ng babae at bumulong sa sarili na, "Salamat, at kasama kita hanggang sa finals". Akma ko na syang gigisingin ng mapansin kong sya ay ngumingisi. 

Nakapikit sya habang sinasabi, "ikaw talaga oh, na-iinlab ka na naman akin, kung makatitig ka para kang teenager...ahahaha".

Tumabi ako sa kanya at inakbayan.

"Malaki na Graciella no? Gusto mo sundan na natin sya?", mapanukso kong imik.

"Magtigil ka nga dyan, mahina na nga ang tuhod mo, puro pa ka kalokohan." "Tara, pumasok na nga tayo at sigurado gutom na ang mga apo mo".

Nakangiti kaming pumasok sa paraiso.