Lumaktaw sa pangunahing content

Pananabik sa Tag-init

Basahin ang kwentong ito sa The Kablogs Journal Issue 12




"A lot of times, what we pray for takes a while to come. In these situations we can know that we have faith when we have the patience to wait. We should have the same patience for everything we believe God for.." -Anonymous

Pebrero 28, 2011.

Maaaga akong gumising sa araw na ito. Nakangiting bumangon kahit na nangangatog sa lamig. Kinuha ko ang pulang panulat at tumungo sa kalendaryong nakasabit sa dingding. Minarkahan ng ekis ang numero 28. Ngunit napakunot noo ako at nagtaka.

"Nasaan na yun?", mahinang bulong ko sa sarili.

Kinakabahan na baka pinaglaruan ako ng maligno at inalis nila ang hinahanap ko. "

Ay tanga, wala nga palang 29 at 30 ang Pebrero", napangiti ako ulit habang kinukusot ng bahagya ang likurang bahagi ng ulo.

 "March 01 na pala bukas!, Tag-init na!". "Yahoo! uuwi na ako sa wakas!", sigaw kong malakas sabay lundag sa kamang hinigaan.

Tumalon-talon hanggang mapagod, bumagsak sa kama ngunit nakangiti pa din sa labis na pananabik sa pag-uwi.

Makalipas ang sandali tumungo na din ako sa palikuran. Ibinuhos ang lahat ng sama ng tyan at pantog. Ang sarap, magaan sa pakiramdam. Kasinggaan ng pakiramdam ng matapos ko ang aking kontrata sa trabaho. Ang totoo nyan, may kontrata pang nakaabang kapalit ng luma kong kontrata. Ngunit tinanggihan ko na iyon. Gusto ko ng umuwi ng Pinas. Maramdamang muli ang ihip ng hangin mula sa dalampasigan. Kumain ng manga, matikman muli ang luto ni Inay, makalaro ang mga batang makukulit na si Boyet at Danica, umakyat sa puno ng buko, ipastol si kalakian at pumasyal sa plaza kasama si Maria.

Mahigit sa 3 taon na din ako dito sa Italy. Halos nasanay na nga din ako sa klima dito. Iba ang kultura pero mababait naman ang mga Italyanong nakasama ko sa trabaho. Ang totoo nyan, sanay na ako sa takbo ng buhay dito, ibang-iba sa Pilipinas. Kung tutuusin malayong-malayo ang ekonomiya ng Italya kumpara sa Pinas. Higit na magaan ang takbo ng buhay dito pero hinahanap-hanap ko pa din ang buhay sa Bayan ni Juan. Para akong batang umalis at namasyal sa mall. Kumain ng masasarap sa mga fastfood.  Naglaro at naglibang. Ngunit sa kabila ng mga kasiyahang iyon, naiinip din ako at hinahanap ang kinagisnan-- ang aming bahay, ang Pilipinas.

Ilang minuto ang nakalipas, lumabas na din ako ng palikuran. Dumiretso sa pinaghigaan. Naupo. Yumuko ng bahagya at kinapa ang maletang puno na ng alikabok. Hinaltak ito palabas sa ilalim ng kama.

"Ang dumi mo na, pero wag kang mag-alala uuwi na din tayo.", nakangiting kinakausap ang maleta habang pinapagpag ito.

Limingon ako sa kanan, sinipat ang laptop.  Dali-dali kong binuksan iyon at muling binalikan ang ilang mga larawan sa masaya kong pananatili sa Pilipinas noon. Pinagmasdan ko ang larawan ng dalawang taong magkaakbay habang naglalakad sa tabi ng dagat.  Nakangiti silang dalawa, bakas ang kasiyahan at galak sa puso ng dalawa.  Napangiti din ako.

"Bukas, Maria magkikita na din tayo at hindi na kita iiwan kahit kailan.", mahinang bulong ko sa sarili.

Click.

"Ang saya naman nila. Sana nandun din ako.", sinasabi ko sa isip habang pinagmamasdan ang mga larawan ng mga taong kumakain sa ilalim ng kubo sa may dalampasigan.

Sina Itay, Inay, ang dalawa kong makukulit na kapatid na sina Boyet at Danica, at ang pinakamamahal kong si Maria, sila ang mga dahilan ko kung bakit iiwan ko ang magandang buhay dito sa Italy. Aanhin ko ang magandang buhay dito kung hindi ko naman kapiling ang mga dahilan ng pagngiti ko sa araw-araw.  Kaunting tiis na lang makakasama ko na din kayo.

Mula sa pagkakaupo, muli akong nahiga. Pumikit. Inisip ang ganda ng dalampasigan. Dinama ang ihip ng hangin sa kabila ng init sa katanghaliang-tapat . Inilarawan sa isip ang masayang paglalaro ng aking dalawang kapatid habang nakikita si Maria sa gilid ng kubo na nakatunghay sa dalawa at tuwang-tuwa sa kulitan nila.  Sa tabi ng dagat, makikita sina Itay at Inay na nakaupo habang masayang pinagmamasdan ang mga ibon. na kumukuha ng pagkain sa dagat Lalapit ako kay Maria at hahagudin ang kanyang malambot na buhok.  Aakbay sa kanya at iaabot ang aking kamay. Aaakma akong isasayaw sya sa saliw ng musika ng hampas ng alon sa dalampasigan.  Ngingiti si Maria at yayakap ng buong higpit. Bibitiw ako at doon ko sya hahagkan ng buong pagmamahal at pananabik.

Kruuuuuuggg...kruuugggg...

Nagulat ako sa ingay ng aking sikmura. Napatitig sa orasan.  Ala-una pasado na pala. Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako ulit. Dagli kong tinungo ang kusina. Mabilis na nagluto.  Kumain. Iniayos ang mga gamit sa maleta.  At nang matapos ang lahat ng iyon, bumalik muli ako sa pinaghigaan. Tinitigan ang orasan.  Binantayan.  Baka may mga malignong luko-luko at pahintuin ang pagpitak nito.

Nakangiti. Naiinip pero handang maghintay.

"Pilipinas, humanda ka! Babalikan ka na ni Angelo! Hayaan mo akong damhin muli ang saya sa tag-init na iniaalay mo sa nanabik kong puso."

Mga Komento

  1. fast forward talaga to? feb 28 2011? anyway, dama ko ang pananabik na makauwi sa mga mahal sa buhay at magsama-samang muli :)

    TumugonBurahin
  2. ay advanced post? hehehe. akala ko wala na naman akong sense of date and time... yun pla sadyang feb 28 ang nakalagay... hehehe

    TumugonBurahin
  3. hindi halatang sabik ahehehe.. sinadya mo ng 28 na ngayon eh...

    maligayang pagbabalik.. ang pinoy kahit saang lumapalop pa magpunta, hindi maaring hindi uuwi sa lupang hinirang...

    TumugonBurahin
  4. @Bino
    ahehehe..uu 28 tlaga yan... ahehehe...kung pd nga lang pabilisin ang mga araw ginawa ko na...at ginagagawa ko na nga... ahahaha... :)

    @JM
    yeah...28 nga.. ahehehe...

    @ISTAMBAY
    uu nga..kaya dapat uwi na kayo..uwi na...

    TumugonBurahin
  5. NAGwawarm up pa kaya iba ang nalalasahan mong kape sa blog ko. wehehehe. teka nasaang lupalop ka na ba?

    TumugonBurahin
  6. @JM
    ahehehe...ayuz nga eh..astigin....ei dparang umalis lang ako... pero hindi tlaga...nasa bahay lang ako...

    TumugonBurahin
  7. Ayyyyy... hay gusto ko na din umuwi.. tama ka..aanhin mo naman magandang buhay kung di mo kasama mga importante sa buhay..

    gusto ko na umuwi.

    TumugonBurahin
  8. wow excited na sya!! buti ka pa ako 3yrs na dito di pa ako nakakauwi!

    TumugonBurahin
  9. @Kamila
    ahehehe..uu nga..kaya uwi na... :D


    @musingan
    yeah..namiss ko na nga yan..lalo na pag kasama mo ang mahal mo habang lumalakad sa dalampasigan.. ang larawan sa entradong ento ay aking personal na kuha noong magbakasyon kami ng aking Grasya sa bohol... :)

    @iya_khin
    hindi ako ang uuwi...ang grasya uuwi na...yahoo...excited na din ako... :)

    iya_khin said...

    wow excited na sya!! buti ka pa ako 3yrs na dito di pa ako nakakauwi!
    February 25, 2011 3:32:00 AM PST

    TumugonBurahin
  10. theme song ko dito ay babalik ka rin na inawit ni gary v..

    TumugonBurahin
  11. uuwi ka na pala sir gulaman. :D enjoy your trip. ingats.

    TumugonBurahin
  12. @Arvin U. de la Peña
    yup...maganda yan kanta n yan...

    @khantotantra
    ahehehe...feeling ko lang yun parekoy... pero hindi nmn tlaga ako umalis... aheheheh... :)

    TumugonBurahin
  13. hay nkaka-touched naman..:( dbale malapit k nang umuwi.. god bless.

    TumugonBurahin
  14. ang ganda nman ng beach na iyan.. how i wish makakapunta din ako jan..

    TumugonBurahin

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

...Jeepney...

...sarao, mega, armak, malagueña, hebron, at marinel...pamilyar? ...oo, tama mga kilalang pangalan yan sa produksyon ng mga jeepney na pumapasada sa kalakhang Maynila at iba't ibang dako ng Pilipinas...hindi ko nga lang alam kung patuloy pa din ang kanilang pananatili sa merkado... matapos tumumal ang paggamit ng kalesa na syang dating simbulo ng transportasyon ng Pilipinas, naging kultura na nga pilipino ang paggamit ng jeepney... ang mga dating kutsero ay nagsimula ng mag-aral ng pagmamaneho ng jeep at dahil sa may mga pagkakataon na namimiss nila ang kanilang mga kabayo na idinoneyt sa Sta. Ana at San Lazaro, naglagay na lang sila ng pigura ng mga kabayo sa unahan ng jeep...totoo, masyadong senti ang mga Pilipino pagdating sa mga bagay na nakasanayan na... hindi nya ito agad binibitawan hanggang matutunang iayon ang sarili sa dapat nyang malaman... matapos ang ikalawang digmaang pandaigdig at paglisan ng mga Amerikano sa bansa...ang tira-tirang Jeep na ginamit sa digmaan ay mu

...the golden rule...

[repost by request].... mula ng magawa ko ang entry na " Time for Sale ", kung saan pinaliwanag na ang oras ay hindi lang ginto (time is gold)...nagkainteres din ako sa konsepto ng Golden Rule... malamang sa malamang sobrang familiar na tayo sa konseptong ito...ano nga ba ang golden rule?....ang sabi sa bible: "Do unto others as you would want done unto you." (Mt 7:12/Lk 6:31) ang sabi naman sa Budismo: "Putting oneself in the place of another, one should not kill nor cause another to kill" ( Harris E.J. 1997 ) ...halos ganito din ang mga konsepto ayon sa Confucianismo: "Never impose on others what you would not choose for yourself" (Confucius, Analects XV.24, tr. David Hinton) ...maging sa Islam ito rin ang sinasabi, sa katunayan isang sermon ni Muhammad na tinagurian The Farewell Sermon ay sinabi nya: "Hurt no one so that no one may hurt you" ...marami pang mga mga organisasyon at relihiyon sa mundo ang naniwala sa k

Bukang-Liwayway

Mabilis na pumaindayog at lumayag ang mahigit sangdaang milyong segundo na puno ng pananabik sa biyayang sa puso inukit. Matapos ang takip-silim at anino ng kalungkutan, muli ng magtatagpo ang araw at kaparangang pinaglayo ng pag-inog ng daigdig. Isangdaang libong minuto na lamang ang nalalabi at muli ng matatanaw ng kaparangan ang araw na nagtago sa likod ng daigdig. Araw na milyong milya ang tinahak para sa kaparangan nyang iniibig. Sinuong ang bangis ng mga ulap at lason ng hangin upang tuparin ang pagyakap sa kaparangang naghihintay sa pagsapit ng bukang-liwayway. Sa pagyakap ng sinag ng araw sa kaparangan at paghalik ng kaparangan sa araw, doon muling magsisimulang pumitak ang oras. Pagpitak ng kaligayahan na sa alapaap manunulas, iikot, magpupumiglas. Kaligayahang walang katumbas, hindi mailalarawan ng saknong, talata at rehas ng mga salita. Hangin ay iihip tulad ng haranang dalisay sa katapatan at pagmamahal para sa kanyang nililiyag. Hanggang sa wakas.