..lilok: ang pagwawakas...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Disclaimer: Ang susunod na inyong matutunghayan ay base sa kathang isip ng may-akda. Ano mang bahagi na may pagkakahawig sa tunay na buhay at iba pang kwento ay hindi sinasadya.

note: upang ganap na maintindihan ang mga pangyayari, inaanyayahan ang lahat na balikan ang mga nakaraan tagpo sa: "...lilok...", "..lilok: ikalawang yugto...", "lilok: ang pagpapatuloy [1]" at "lilok: ang pagpapatuloy [2]" at "lilok: ang pagpapatuloy [3]".
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...halos malusaw ako sa tanong niya...ngunit bahagya akong tumango... matagal bago sya muling umimik... matagal... para bang libong oras na ang nakalilipas at nanatili lamang din akong nakayuko..... hindi ko man makita ang kanyang mukha ngunit ramdam ko na nangingilid ang kanyang luha...

"...sorry Lita, sana mapatawad mo ako", mahina nyang sabi...

...at muli, matagal na katahimikan ang naging musika... nakabibingi iyon... nakakabinging katahimikan... hindi ko na halos makayanan ang aking damdamin at isa na namang pagbaha ng mga luha ang nakaantabay sa aking mga mata... ngunit bago pa man ako bumigay, pumasok na din ako ng bahay at inaya ko siya..

"tara kuya, nakahanda na siguro ang pagkain...", mabilis kong aya...
"sige susunod ako mamaya-maya...", sagot nya.

...sa aking isipan naglalaro pa din ang naging reaksyon ni Kuya Lance tungkol sa aking tunay na damdamin...hindi ko alam kung may pagmamahal din siyang nadarama... pero hindi, sobrang mahal niya ang ate Lizeth, at alam ko totoo ang pagmamahal nya sa ate...pero bakit malungkot si Kuya Lance?...dahil ba ito sa kalagayan ng buhay ko ngayon?...o baka may pagmamahal din siya sa akin?... nagtatalo ang damdamin at isipan ko...hindi pwedeng ganito...dapat noon pa man sinupil ko na ang damdaming ito na hindi ko napanindigan noon...

sa hapag-kainan...

"Lita paano nga pala ang Visa ng ate mo?", tanong ni Ate Lizeth

"Masyadong mahigpit sa immigration ngayon, sa kaso niya maaaring mahirapan tayo...", dagdag pa niya...

"ei ate matagal ko ng nailakad ang green card ni ate, kung tutuusin noong nakaraang buwan pa sya pwedeng lumipad pa-amerika kaso hindi ko na siya na-kontak...kugn yung sakit naman niya ang inaalala mo ate, ei hindi naman nakakahawa yun... above poverty line din naman ang income status ko sa America...wala naman na sigurong magiging problema..magpapatulong na lang din ako siguro sa kakilala ko sa immigration kung sakali", tuloy-tuloy kong paliwanag...

"ahh, mabuti naman kung ganon", maikli nyang sagot..

...nanatiling walang imik si kuya ng mga sandaling iyon...at labis akong nag-aalala sa pinapakita niya...pagkatapos kumain, tinulungan ko si Rose sa pagliligpit...nagtungo naman ang mag-asawa sa balkonahe...masinsinan silang nag-usap...para bang may gustong sabihin sila sa akin na hindi kayang sabihin ni Kuya Lance..umiiling kasi ito at malungkot ang mukha...

...makailang saglit pa lumapit sa akin si Ate Lizeth...

"Lita, alam kong mahal mo ang asawa ko, pero natatakot syang saktan ka kung kaya may sikreto syang hindi masabi sa iyo, sikreto na itinago nya sa inyo ng ate mo sa mahabang panahon...pero sana ano man ang marinig mo mula sa kanya mapatawad mo siya...", malungkot na paliwanag ni ate...

..ngunit anu pa man, hindi ko talaga maintindihan ang sinasabi ni ate. Lizeth...kung kaya wala akong nagawa, lumapit ako kay kuya Lance...nakatitig siya sa kawalan habang tuloy-tuloy ang agos ng kanyang luha...

"Kuya Lance bakit?...kasalanan ko ito, wala kang dapat ikalungkot....hindi mo kasalanan na mahalin kita...", paos kong sabi sa kanya..

....umaagos na din ang aking luha ng mga sandaling iyon..

"hindi Lita, kasalanan ko ang lahat... plinano ko na mahulog ang loob mo sa akin noon... ako ang nag-iisang anak na lalaki ni Mang Kadyo...ang taong pumatay sa iyong ina, ang taong nagwasak ng kinabukasan ng ate mo...", mautal-utal na sabi ni Kuya Lance...

pinagpatuloy ni kuya Lance ang pagpapaliwanag,

"ako ang sumira sa buhay nyo...nakita ko kung paano patayin ng aking ama ang iyong ina, nakita ko din kung paano halayin ng aking ama si Marie...may mga pagkakataon na pwede ko syang iligtas pero pinigilan ko ang sarili ko....inisip ko na tama lang sa inyo yun, kapalit ng pag-agaw nyo sa aking ama...matinding sakit at gutom ang inabot namin noon, dahilan din iyon upang ikamatay ng bunso kong kapatid...., totoong tinulungan ko kayong tumakas ng patayin ni Marie ang tatay pero at ito ay upang mapaghigantihan ka din...sinira nyo ang aking buong pamilya noon...kaya marapat lang na makapaghiganti ako sa inyong lahat..."

..nagtuloy-tuloy na din ang luha ko, hindi ko magawang maniwala sa sinasabi niya...ngunit nagpatuloy sya sa pagsasalita...

sabi nya, "...itinakda ko na mahulog ang iyong damdamin sa akin, kailangang mawasak ko ang iyong pagkatao, ngunit ng gabing iyon, ang gabi na muntik ko ng masira ang iyong pagkatao... hindi ko na mapanindigan ang paghihiganti ko... hindi na kita magawang saktan.... kung may nangyari sa atin, masisira lang kita... alam mong hindi kita mahal tulad ng pagmamahal ko sa ate Lizeth mo...hindi na yun magbabago... at tanging si Lizeth lamang ang aking mamahalin habangbuhay...pero minahal kita bilang kapatid, bilang bunsong kapatid na noo'y lumisan sa amin... totoong inalok kita ng kasal noon kahit walang pagmamahal ng katulad sa ate Lizeth mo...nagawa ko yun upang maprotektahan ka...natakot ako na dahil sa pangyayaring iyon ay masira na ang kinabukasan mo...alam kong mabigat sa iyo ang mga naririnig mo ngayon pero hindi ko pwedeng dalhin ito habangbuhay...tulad mo Lita gusto ko din na tunay na lumigaya...sana Lita, mapatawad mo ako...sana..."

...yumakap ako sa kanya ng buong higpit habang patuloy ang pagbaha ng luha mula sa aking mata...ngunit hindi ko dama ang galit sa kabila ng paggiging anak nya ni Mang Kadyo....hindi ko dama ang galit sa kabila ng pagpapabaya nya kay ate Marie...hindi ko dama ang galit sa kabila ng masama nyang balak sa akin...noon pa man pinatawad ko na sya...pero siguro nga kailangan ko na din na pakawalan ang pagkakulong nya sa puso ko....kailangan ko ng tanggapin na si ate Lizeth ang may-ari ng mundo nya...kailangan...

"Kuya Lance, pinatawad na kita... at alam kahit kailan hinding-hindi ko magagawang magalit sa iyo....", bulong ko sa kanya...

...sumilip na din si ate Lizeth sa eksena...malungkot din ang mukha...yumakap din sya sa aming dalawa...

...makalipas ang limang buwan, hindi pa din bumubuti ang kalagayan ng ate... umalis na din sila Kuya Lance at Ate Marie sa bahay, kailangan na daw nilang umuwi dahil sa makalawa na rin ang pagbalik nila sa London... si Rose naman ay bumalik na sa dorm upang ipagpatuloy ang pag-aaral...

....mula sa ospital...umuwi akong nag-iisa sa bahay...ngunit wala na ang malungkot na mukha... nakangiti na ako... handa ko nang iwan ang problema kasama ang pagmamahal ko kay kuya Lance na lumilok sa aking pagkatao... dumiretso ako sa kwarto.. kipit sa aking puso ang masasayang alaala ng kahapon...mga alaala ng pagmamahal at pagkalinga ni Kuya Lance...hawak ang isang botelya ng panlinis ng alahas...nilagok ko iyon...humiga ng payapa sa kama at pinikit ang mga mata...sa wakas lalaya na ako sa paglalaro ng tadhana... magpapaalam sa mundong naging kabahagi at limilok ng aking pagkatao... salamat sa mga alaala Kuya Lance...salamat...

~wakas~

~~~~~~~~~~~********~~~~~~~~~~~~

Pasasalamat:
at tuluyan na pong magsasara ang tabing ng lilok...nawa'y nabahaginan ko kayo ng aral ng mundo... maaaring may mga sensitibong bagay akong ibinahagi sa kwentong ito, ngunit ninais ko din na hindi itago sa inyo ang katotohanan ng buhay.... hindi maiiwasan dumarating ang problema, may lungkot, pagkabigo... ngunit kailanman hindi mawawala ang pagmamahal at pag-ibig sa ating buhay at puso...tatak ito sa ating pagkatao at lililok sa bawat yugto na ating madaraanan...

sa mga nagnanais na habaan ko pa ang kwento, bawi na lang po tayo sa susunod...sa mga nakibahagi sa aking kwento...maraming-maraming salamat po...sa mga nandiri, nagulat, tinayuan (ng balahibo), kinabahan, na-inlove, natuwa, kinilig, binangungot sa mga eksena, at nainis sa ending ng kwento.... maraming salamat po...sa gusto pang makibahagi sa mga susunod kong kwento...muli maraming-maraming salamat po...