...mismo!...

...alas cuatro y media na ng hapon...lulan ng pampublikong sasakyan...pauwi na ako mula sa trabaho... iba ang singaw ng init ng buong maghapong ito...mababa na ang sikat ng araw ngunit ang init nito'y nanunuot pa din sa balat...

nakakahapo ang dulot matinding sikat ng araw... nagiging dahilan iyon ng aking pagtakas sa tunay na daigdig at pamamasyal sa iba pang uri ng mundo... sa katunayan nadadalas na talaga ang aking pagtambay sa mundo ng imahinasyon... ngunit may magagawa ba ako?.. sa mundong ito kaya ko gawin ang anumang aking naiisin... kaya kong balikan ang mga masasayang nakaraan at mapangiti sa mga bagay na aking minimithi sa hinaharap...

...ngunit malungkot ang dala ng mainit na hangin na humampas sa aking mukha habang sakay ng sasakyan... "bakit ako nandito?".... "bakit hindi ko sya kasama?".. "malungkot"...sa aking pag-uwi pilit kong lilibangin ang sarili sa aking pamamasyal sa mundo ng imahinasyon at mundo ng makabagong teknolohiya upang makaligtaan ang katotohanang wala sa aking tabi ang aking pag-ibig...

"kamusta na kaya siya?"

...kasabay ng tanong na iyon, muli kong ginunita ang ala-ala ng nakaraan... muling ginunita ang mga panahong nandito sya sa tabi ko... ang mga panahon ng iyakan at yakap para sa suporta ng problemang kinakaharap... ang panahon ng tampuhan at pagkikipagbati... ang panahon ng lambingan na lubusang nagpapangiti sa akin... nakakatuwang balikan ang mga sandaling iyon... nakakatuwang balikan ang ginagawa nyang paghaplos sa aking noo sa tuwing nagagalit o naiinis ako.... masama daw kasi ang laging naka-kunot ang noo, tatanda kang tignan..napakasarap din pakinggan ang mga sermon paalala nya sa aking mga masasamang gawi tulad ng paghihilamos pagkatapos ng buong maghapon ng pagbabad sa harap ng computer, paglamon ng sobrang ma-kolesterol na pagkain at pagpapauto sa mga nangungutang...masama daw din kasi ang sobrang bait, maraming umaabuso...

...hinding-hindi ko din makakaligtaan ang kanyang pandaraya sa larong "thumb wrestling"... hinahanap-hanap ko ang kanyang pagkusot at pagtitig sa aking mata sabay sabing, "sana makuha ng magiging anak natin ang mata mo...".. nakaka-miss din ang kanyang ilong na lagi kong hinahagod at bilang ganti nya, pinipisil nya ang aking ilong kasabay din ng pagtakip nya sa aking bibig...tatawa sya kapag nakikita ka nyang nagpupumiglas ako at hindi makahinga...pero dagli syang titigil ng ngumingisi kasabay ang malabing na yakap... masarap ding balikan ang aming pag-uusap ukol sa aming plano sa hinaharap... ang 'di nya pagsang-ayon sa balak kong pagbuo namin ng isang pulutong ng mga anak...sabi nya dalawa lang daw... ang pangangarap naming dalawa na magkaroon ng sariling bahay na sa ngayon ay natapos na din namin ang dalawampung porsyentong paunang hulog... masarap ding balikan ang sabay naming pangangarap sa aming nalalapit na pagsasama....habangbuhay...

ngunit sa pagbaba ng aking ulirat sa reyalidad, tunay pa din na sa ngayon ay hindi ko sya kapiling... nakakalungkot... pero hindi ito sapat upang mapanghinaan ng loob... dahil kung sya nga ay hindi sumusuko, ako pa kaya... kung nalulungkot man ako dito sa sariling bayan...siya pa kaya na wala sa lugar na nakagisnan? kung nagawa nyang magsakripisyo para sa kanyang pamilya at para sa aming kinabukasan, magagawa ko ding magsakripisyo at maghintay sa muli nyang pagbabalik...

....totoo, mahirap ang mawalay sa minamahal...maraming alalahanin ang simisibol sa puso't isipan... kung minsan matatakot ka talaga, matatakot na baka magbago ang pintig ng puso niya... natatakot na mahulog ang loob nya din sa iba...natatakot na lubusan nyang makaligtaan ang inyong mga nakaraan, pagmamahalan at mawala na ang inyong mga pangarap....

...wala kang ibang panghahawakan kundi ang pagmamahal at tiwala sa isa't isa...ngunit sapat na ang mga ito at pananalig sa Dakilang Lumikha na hindi Niya kami pababayaan...

...isa...dalawa...tatlong ring ng aking telepono... tumatawag na ang na-mimis ko... ang aking Grasya.. abot batok na muli ang ngiti ko....