Lumaktaw sa pangunahing content

...kape sa tanghali...

Note: Ang inyong matunghahayan na sulatin ay aking ginawa habang nagkakape sa tanghaling tapat. Walng bahagi ng mga susunod na pangungusap at parirala ang may koneksyon sa kape.

...malungkot ang paligid ngaun...hindi ko alm kung saan nanggagaling ang ganoong pakiramdam...sa init ba ito ng araw sa labas?...o bka nmn sa playlist ko ngaun?.."blues" kc ung trip kong music ngaun... hindi nmn din ito epekto ng task ko...pero bkit ganun?... nakausap ko nmn ang aking Grasya ngaun araw na ito...pero bkit ang lungkot?..hindi kya dahil sa sinabi nyang namimis nya ako ng sobra... o baka nmn dahil mas sobrang namimis ko sya... matatagal-tagal n din n hindi ko sya nakikita...pero khit anu pa man, lagi ko nmn sya kasama...nand2 sa isipan at sa aking puso...

1 missed call, 2 missed calls, 3 missed calls...waaaaa...sobrang mis ko na nga sya... oo nga, baka epekto din ito kc ng hobby ko...ang mag-isip ng kung anu-anu... totoong mahirap ang kalagayan ko ngaun...mahirap ang laging nag-iisa...sa jip, lagi akong nag-iisa, kumakain ako sa foodchain ng nag-iisa,nagsisimba akong nag-iisa...wla akong gana n pumunta sa mall, gusto ko kc c Grasya ang kasama.. pero ang totoo nyan inde nmn ako loner, masayahin akong tao, palakaibigan, makulit..prang adik... pero dumadating pa din ako sa punto n hinahanap ko sya... hindi ito simpleng pagkakataon sa buhay ko...simula p man, lgi ko n tlga syang hinahanap...maging busy man ako sa trabaho maghapon...may mga saglit n hihinto ako at iisipin ang mga pagkaktaon n magkasama kmi...ung mga kulitan nmin...ung thumb war...ung mga hagod sa ilong...ilan lng yan sa mga nagpapangiti ng bwat sandali ko sa araw-araw... natutuwa nga ako minsan sa sarili ko, nagagawa kong ibalik ung parehong pakiramdam n nadama ko nung mga masasayang sandaling iyon kya kht saglit napapangiti tlaga ako... minsan nakatitig ako sa kawalan at tpos mahuhuli ko ang sarili ko n nakangiti na...pra akong baliw...pero yan siguro ang sikreto ko kya khit papano nakaka-survive ako sa matinding kalungkutan...

...pero ngaun bkit ang lungkot? ...dahil b sa pumapasok na ako sa realidad... realidad na hindi ko sya kasama ngaun..realidad na malayo sya sa piling ko...realidad n sa pag uwi ko ngaun hindi ko sya makikita...ganun pa man umaasa ako sa pagkakataon na makakasama n kmi..hindi lng isang araw, isang buwan...kundi habangbuhay...

..tapos n itong blog entry n ito, naalala ko ulit ang masasayang sandali nmin ng Grasya ko...npapangiti na ako...hindi simpleng kalungkutan ang tatalo sa pangarap nming dalawa...wala..

Mga Komento

  1. AAAAAAAAAAAWWWWWWWWWWWWWW! korek ka dun! a lifetime of Grace is worth the wait and sacrifice! AAAAAAAWWWWWWWWWW!

    TumugonBurahin
  2. isa lang masasabi ko...

    ITULOY NA ANG DAPAT ITULOY..

    GAWIN NA ANG DAPAT GAWIN!!!


    HAHAHAHHAAH

    nangdamay ka pa sa kalungkutan mo!!!!

    TumugonBurahin

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

...Jeepney...

...sarao, mega, armak, malagueña, hebron, at marinel...pamilyar? ...oo, tama mga kilalang pangalan yan sa produksyon ng mga jeepney na pumapasada sa kalakhang Maynila at iba't ibang dako ng Pilipinas...hindi ko nga lang alam kung patuloy pa din ang kanilang pananatili sa merkado... matapos tumumal ang paggamit ng kalesa na syang dating simbulo ng transportasyon ng Pilipinas, naging kultura na nga pilipino ang paggamit ng jeepney... ang mga dating kutsero ay nagsimula ng mag-aral ng pagmamaneho ng jeep at dahil sa may mga pagkakataon na namimiss nila ang kanilang mga kabayo na idinoneyt sa Sta. Ana at San Lazaro, naglagay na lang sila ng pigura ng mga kabayo sa unahan ng jeep...totoo, masyadong senti ang mga Pilipino pagdating sa mga bagay na nakasanayan na... hindi nya ito agad binibitawan hanggang matutunang iayon ang sarili sa dapat nyang malaman... matapos ang ikalawang digmaang pandaigdig at paglisan ng mga Amerikano sa bansa...ang tira-tirang Jeep na ginamit sa digmaan ay mu

...the golden rule...

[repost by request].... mula ng magawa ko ang entry na " Time for Sale ", kung saan pinaliwanag na ang oras ay hindi lang ginto (time is gold)...nagkainteres din ako sa konsepto ng Golden Rule... malamang sa malamang sobrang familiar na tayo sa konseptong ito...ano nga ba ang golden rule?....ang sabi sa bible: "Do unto others as you would want done unto you." (Mt 7:12/Lk 6:31) ang sabi naman sa Budismo: "Putting oneself in the place of another, one should not kill nor cause another to kill" ( Harris E.J. 1997 ) ...halos ganito din ang mga konsepto ayon sa Confucianismo: "Never impose on others what you would not choose for yourself" (Confucius, Analects XV.24, tr. David Hinton) ...maging sa Islam ito rin ang sinasabi, sa katunayan isang sermon ni Muhammad na tinagurian The Farewell Sermon ay sinabi nya: "Hurt no one so that no one may hurt you" ...marami pang mga mga organisasyon at relihiyon sa mundo ang naniwala sa k

Bukang-Liwayway

Mabilis na pumaindayog at lumayag ang mahigit sangdaang milyong segundo na puno ng pananabik sa biyayang sa puso inukit. Matapos ang takip-silim at anino ng kalungkutan, muli ng magtatagpo ang araw at kaparangang pinaglayo ng pag-inog ng daigdig. Isangdaang libong minuto na lamang ang nalalabi at muli ng matatanaw ng kaparangan ang araw na nagtago sa likod ng daigdig. Araw na milyong milya ang tinahak para sa kaparangan nyang iniibig. Sinuong ang bangis ng mga ulap at lason ng hangin upang tuparin ang pagyakap sa kaparangang naghihintay sa pagsapit ng bukang-liwayway. Sa pagyakap ng sinag ng araw sa kaparangan at paghalik ng kaparangan sa araw, doon muling magsisimulang pumitak ang oras. Pagpitak ng kaligayahan na sa alapaap manunulas, iikot, magpupumiglas. Kaligayahang walang katumbas, hindi mailalarawan ng saknong, talata at rehas ng mga salita. Hangin ay iihip tulad ng haranang dalisay sa katapatan at pagmamahal para sa kanyang nililiyag. Hanggang sa wakas.