Note: Ang inyong matunghahayan na sulatin ay aking ginawa habang nagkakape sa tanghaling tapat. Walng bahagi ng mga susunod na pangungusap at parirala ang may koneksyon sa kape.
...malungkot ang paligid ngaun...hindi ko alm kung saan nanggagaling ang ganoong pakiramdam...sa init ba ito ng araw sa labas?...o bka nmn sa playlist ko ngaun?.."blues" kc ung trip kong music ngaun... hindi nmn din ito epekto ng task ko...pero bkit ganun?... nakausap ko nmn ang aking Grasya ngaun araw na ito...pero bkit ang lungkot?..hindi kya dahil sa sinabi nyang namimis nya ako ng sobra... o baka nmn dahil mas sobrang namimis ko sya... matatagal-tagal n din n hindi ko sya nakikita...pero khit anu pa man, lagi ko nmn sya kasama...nand2 sa isipan at sa aking puso...
1 missed call, 2 missed calls, 3 missed calls...waaaaa...sobrang mis ko na nga sya... oo nga, baka epekto din ito kc ng hobby ko...ang mag-isip ng kung anu-anu... totoong mahirap ang kalagayan ko ngaun...mahirap ang laging nag-iisa...sa jip, lagi akong nag-iisa, kumakain ako sa foodchain ng nag-iisa,nagsisimba akong nag-iisa...wla akong gana n pumunta sa mall, gusto ko kc c Grasya ang kasama.. pero ang totoo nyan inde nmn ako loner, masayahin akong tao, palakaibigan, makulit..prang adik... pero dumadating pa din ako sa punto n hinahanap ko sya... hindi ito simpleng pagkakataon sa buhay ko...simula p man, lgi ko n tlga syang hinahanap...maging busy man ako sa trabaho maghapon...may mga saglit n hihinto ako at iisipin ang mga pagkaktaon n magkasama kmi...ung mga kulitan nmin...ung thumb war...ung mga hagod sa ilong...ilan lng yan sa mga nagpapangiti ng bwat sandali ko sa araw-araw... natutuwa nga ako minsan sa sarili ko, nagagawa kong ibalik ung parehong pakiramdam n nadama ko nung mga masasayang sandaling iyon kya kht saglit napapangiti tlaga ako... minsan nakatitig ako sa kawalan at tpos mahuhuli ko ang sarili ko n nakangiti na...pra akong baliw...pero yan siguro ang sikreto ko kya khit papano nakaka-survive ako sa matinding kalungkutan...
...pero ngaun bkit ang lungkot? ...dahil b sa pumapasok na ako sa realidad... realidad na hindi ko sya kasama ngaun..realidad na malayo sya sa piling ko...realidad n sa pag uwi ko ngaun hindi ko sya makikita...ganun pa man umaasa ako sa pagkakataon na makakasama n kmi..hindi lng isang araw, isang buwan...kundi habangbuhay...
..tapos n itong blog entry n ito, naalala ko ulit ang masasayang sandali nmin ng Grasya ko...npapangiti na ako...hindi simpleng kalungkutan ang tatalo sa pangarap nming dalawa...wala..
...malungkot ang paligid ngaun...hindi ko alm kung saan nanggagaling ang ganoong pakiramdam...sa init ba ito ng araw sa labas?...o bka nmn sa playlist ko ngaun?.."blues" kc ung trip kong music ngaun... hindi nmn din ito epekto ng task ko...pero bkit ganun?... nakausap ko nmn ang aking Grasya ngaun araw na ito...pero bkit ang lungkot?..hindi kya dahil sa sinabi nyang namimis nya ako ng sobra... o baka nmn dahil mas sobrang namimis ko sya... matatagal-tagal n din n hindi ko sya nakikita...pero khit anu pa man, lagi ko nmn sya kasama...nand2 sa isipan at sa aking puso...
1 missed call, 2 missed calls, 3 missed calls...waaaaa...sobrang mis ko na nga sya... oo nga, baka epekto din ito kc ng hobby ko...ang mag-isip ng kung anu-anu... totoong mahirap ang kalagayan ko ngaun...mahirap ang laging nag-iisa...sa jip, lagi akong nag-iisa, kumakain ako sa foodchain ng nag-iisa,nagsisimba akong nag-iisa...wla akong gana n pumunta sa mall, gusto ko kc c Grasya ang kasama.. pero ang totoo nyan inde nmn ako loner, masayahin akong tao, palakaibigan, makulit..prang adik... pero dumadating pa din ako sa punto n hinahanap ko sya... hindi ito simpleng pagkakataon sa buhay ko...simula p man, lgi ko n tlga syang hinahanap...maging busy man ako sa trabaho maghapon...may mga saglit n hihinto ako at iisipin ang mga pagkaktaon n magkasama kmi...ung mga kulitan nmin...ung thumb war...ung mga hagod sa ilong...ilan lng yan sa mga nagpapangiti ng bwat sandali ko sa araw-araw... natutuwa nga ako minsan sa sarili ko, nagagawa kong ibalik ung parehong pakiramdam n nadama ko nung mga masasayang sandaling iyon kya kht saglit napapangiti tlaga ako... minsan nakatitig ako sa kawalan at tpos mahuhuli ko ang sarili ko n nakangiti na...pra akong baliw...pero yan siguro ang sikreto ko kya khit papano nakaka-survive ako sa matinding kalungkutan...
...pero ngaun bkit ang lungkot? ...dahil b sa pumapasok na ako sa realidad... realidad na hindi ko sya kasama ngaun..realidad na malayo sya sa piling ko...realidad n sa pag uwi ko ngaun hindi ko sya makikita...ganun pa man umaasa ako sa pagkakataon na makakasama n kmi..hindi lng isang araw, isang buwan...kundi habangbuhay...
..tapos n itong blog entry n ito, naalala ko ulit ang masasayang sandali nmin ng Grasya ko...npapangiti na ako...hindi simpleng kalungkutan ang tatalo sa pangarap nming dalawa...wala..
AAAAAAAAAAAWWWWWWWWWWWWWW! korek ka dun! a lifetime of Grace is worth the wait and sacrifice! AAAAAAAWWWWWWWWWW!
TumugonBurahinisa lang masasabi ko...
TumugonBurahinITULOY NA ANG DAPAT ITULOY..
GAWIN NA ANG DAPAT GAWIN!!!
HAHAHAHHAAH
nangdamay ka pa sa kalungkutan mo!!!!
mwahahaha....
TumugonBurahin