Lumaktaw sa pangunahing content

..."usapang kadiri (Part 2)"...

...aking po pinasasalamatan si Binibining Alindogan sa muli nyang pagtalakay at pagbibigay buhay sa issue ng mga bagay na kadiri na akin din tinalakay noon...kung kya bilang dagdag sa ating kaalaman at isipin narito na nmn pong muli ang ating ..."usapang kadiri (Part 2)"...

...tunay ngang madami ng kagimbal-gimbal na karahasan at mga kadiring bagay ang nagaganap sa ating lipunan..kabilang na nga dito ang tinalakay ni Bb. Alindogan tungkol sa pagtatalik ng kapwa babae sa babae habang sila ay kumakain ng kanilang dumi (*tae*) (*search nyo na lng sa youtube.com : TWO GIRLS AND ONE CUP VIDEO*) at ang patayan sa indonesia (*POSO*)...madami sa atin ang hindi lubusan nauunawaan ang ganitong gawain... ang iba sa inyo ay nasusuka na sa mga kadiring bagay na ito ngunit maaari ding ang iba sa inyo ay nagtatanong kung bakit nila naisipang gawin yun (*ang pagkain ng tae at ang pagpatay ng kung sinu lang)...

...ang totoo nyan, inde ko din mawari kung anu ang "tama" ng mga taong ito sa kanilang utak... pinikit ko ang aking mata...pinilit kong pumunta sa kanilang posisyon, ngunit makailang saglit pa, blanko ang aking balintataw...walang makitang tamang dahilan... at dahil dito, kinausap kong muli ang sarili ko (*bati na kami ngaun*)...tinanong ko sya kung anu kaya ang posibleng dahilan sa likod ng mga ganun kaganapan...sumagot si Ako...."ang nangyari sa poso ay maaring epekto ng mga pangayayari sa Lipunan, maaaring epekto ng Reliyon katulad ng binanggit ni Bb. Alindogan sa kanyang entry.....pero maaring epekto din ng kahirapan, at posible din na dahil sa nalapastangang dangal"..... eh paano nmn ung sa Two Girls and one Cup?, tanong kong muli....sumagot sya sa akin, "dalawang bagay ang maaring dahilan..una, maaring nawala na cla sa katinuan..pangalawa, hindi na nila alam ang pagkakaiba ng mga bagay...ang tama at mali, ang masakit at masarap, ang mahirap at madali"...ei di ba kapag hindi na nila alam ang pagkakaiba nun pwede n nating sabihin sila ay baliw...muli sumagot sya, "pwede nga natin silang tawaging baliw, pero meron pa ding conscious sa bahagi ng utak nila, at un ay noong ipakita nila sa buong mundo ang kanilang kabalastugan..."

...sa puntong ito, nag-isip akong mabuti, inisip ang mga bagay at gawain na pra sa akin ay kadiri... oo nga, ang tao ay gumagawa ng kadiring bagay ayon sa kanilang emosyon at kaalaman... maaring ang kamangmangan at matinding emosyon ay magtungo sa paggawa ng mga kadiring bagay at ang paggawa ng kadiring bagay ay magdulot ng kasamaan hindi lamang sa sarili kundi sa buong lipunan...

Assignment (*pra sa lahat*): Alamin ang lasa ng tae. Ipaliwanag ang lasa at sensasyong nadama sa pagtikim ng tae (300 words). Ipost ang sagot sa inyong blog pra sa aking pagbisita.

babala: huwag gagawin ang pakikipag-usap sa sarili, ito ay ginagawa lamang ng mga eksperto at may tama sa utak.

Mga Komento

  1. Ung isang ako sa imaginary world nalang ang titikim ng tae. Siya din ang gagawa nung 300-word assignment. Pagkatapos nun itatakwil ko na sya! Bwuahahahaha!

    Madami din ngayong tao ang gumagawa ng kung ano-ano ng walang dahilan. Hindi man sila baliw, hayop siguro sila, walang sensibility o rationality.

    TumugonBurahin
  2. ahahah...

    kapag po ba nagawa ko yung 300 words na assignment eh may goodfeedback???

    ahaha...

    graveh...

    feeling ko sir mahal ang bayad dun sa dalawang yun...

    kaya nagawa nila yung mga kababuyang ginawa nila...

    ahaha...

    TumugonBurahin
  3. Tae Yan...di na kaw nlng mag Assignment nyan...
    KADIRI TALAGA!!!

    TumugonBurahin

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

...Jeepney...

...sarao, mega, armak, malagueña, hebron, at marinel...pamilyar? ...oo, tama mga kilalang pangalan yan sa produksyon ng mga jeepney na pumapasada sa kalakhang Maynila at iba't ibang dako ng Pilipinas...hindi ko nga lang alam kung patuloy pa din ang kanilang pananatili sa merkado... matapos tumumal ang paggamit ng kalesa na syang dating simbulo ng transportasyon ng Pilipinas, naging kultura na nga pilipino ang paggamit ng jeepney... ang mga dating kutsero ay nagsimula ng mag-aral ng pagmamaneho ng jeep at dahil sa may mga pagkakataon na namimiss nila ang kanilang mga kabayo na idinoneyt sa Sta. Ana at San Lazaro, naglagay na lang sila ng pigura ng mga kabayo sa unahan ng jeep...totoo, masyadong senti ang mga Pilipino pagdating sa mga bagay na nakasanayan na... hindi nya ito agad binibitawan hanggang matutunang iayon ang sarili sa dapat nyang malaman... matapos ang ikalawang digmaang pandaigdig at paglisan ng mga Amerikano sa bansa...ang tira-tirang Jeep na ginamit sa digmaan ay mu

...the golden rule...

[repost by request].... mula ng magawa ko ang entry na " Time for Sale ", kung saan pinaliwanag na ang oras ay hindi lang ginto (time is gold)...nagkainteres din ako sa konsepto ng Golden Rule... malamang sa malamang sobrang familiar na tayo sa konseptong ito...ano nga ba ang golden rule?....ang sabi sa bible: "Do unto others as you would want done unto you." (Mt 7:12/Lk 6:31) ang sabi naman sa Budismo: "Putting oneself in the place of another, one should not kill nor cause another to kill" ( Harris E.J. 1997 ) ...halos ganito din ang mga konsepto ayon sa Confucianismo: "Never impose on others what you would not choose for yourself" (Confucius, Analects XV.24, tr. David Hinton) ...maging sa Islam ito rin ang sinasabi, sa katunayan isang sermon ni Muhammad na tinagurian The Farewell Sermon ay sinabi nya: "Hurt no one so that no one may hurt you" ...marami pang mga mga organisasyon at relihiyon sa mundo ang naniwala sa k

Bukang-Liwayway

Mabilis na pumaindayog at lumayag ang mahigit sangdaang milyong segundo na puno ng pananabik sa biyayang sa puso inukit. Matapos ang takip-silim at anino ng kalungkutan, muli ng magtatagpo ang araw at kaparangang pinaglayo ng pag-inog ng daigdig. Isangdaang libong minuto na lamang ang nalalabi at muli ng matatanaw ng kaparangan ang araw na nagtago sa likod ng daigdig. Araw na milyong milya ang tinahak para sa kaparangan nyang iniibig. Sinuong ang bangis ng mga ulap at lason ng hangin upang tuparin ang pagyakap sa kaparangang naghihintay sa pagsapit ng bukang-liwayway. Sa pagyakap ng sinag ng araw sa kaparangan at paghalik ng kaparangan sa araw, doon muling magsisimulang pumitak ang oras. Pagpitak ng kaligayahan na sa alapaap manunulas, iikot, magpupumiglas. Kaligayahang walang katumbas, hindi mailalarawan ng saknong, talata at rehas ng mga salita. Hangin ay iihip tulad ng haranang dalisay sa katapatan at pagmamahal para sa kanyang nililiyag. Hanggang sa wakas.